اقتصاد و سینما

بدون شک در تمام نقاط جهان، سینما به عنوان یک سرگرمی اساسی و با صرفه اقتصادی بالا شناخته می‌شود و طبعا کشور ایران نیز از این مساله مستثنی نمی‌باشد. از منظر علمی، استراتژی سینما و به طور کلی رسانه چیزی بیش از یک مقوله اقتصادی است اما جدای از ارزش‌های استراتژیک مقوله مذکور، سینما از منظر اقتصاد نیز می‌تواند در دو شاخه تولید ملی و اشتغال به یک صنعت مفید مبدل شود و لذ ا شایسته است تا حداکثر تلاش صورت گیرد و در نهایت این پتانسیل بالقوه به صورت بالفعل در آید و منافع ناشی از آن بر کل اقتصاد جاری گردد.

نکته مهم دیگر این است که با تقویت قدرت اقتصادی سینما، قدرت فرهنگی سینما نیز افزایش خواهد یافت.

در ارتباط با سینمای ایران، یک خبر خوب در چند سال اخیر مخابره شده است و آن هم رشد بی‌سابقه فروش است که از آن تحت عنوان بهار سینمایی یاد می‌شود و همین

بهار سینمایی نقش مهم سینما در ارتباط با جریانات فرهنگی و حتی اقتصادی را نشان داده است و مویدی بر این معنا شده است که سینمای ایران ظرفیت گردش مالی چند هزار میلیاردی را دارا می‌باشد.

سینما بایستی براساس نیاز روز جامعه حرکت کند و اگر نیاز روز مخاطب ر ا برآورده کند، بدون شک با مخاطبین زیادی روبرو خواهد شد، به عنوان مثال در حال حاضر آنچه جامعه ایران بیش از هر چیز دیگری به آن نیاز دارد، شادی است و فروش با اختلاف بالای فیلم‌های با مضامین شاد در چند سال اخیر نسبت به سال‌های گذشته نیز موید همین معناست که در حال حاضر فیلم‌های با مضامین شاد دارای بالاترین پتانسیل برای فروش می‌باشند.

موضوع دیگر، بحث شبکه‌های ماهواره‌ای است که شروع به تبلیغات برای سینمای ایران کرده‌اند و داستان

آن است که داستان ضرب‌المثل معروف عدو شود سبب خیر اگر خد ا خواهد است، تبلیغات گسترده و مکرر شبکه‌های ماهواره‌ای با توجه به طیف گسترده و غیرقابل انکار مخاطبان آن‌ها طی سال‌های اخیر می‌تواند به نقطه قوتی برای فروش فیلم‌های ایران مبدل گردد.

جشنواره‌ها نیز همان طور که از اسمشان پیداست ماهیت شادی دارند و این مقوله به طور مسلم با مراسم رسمی تفاوت بسیار زیادی دارد، تقویت جشن‌های مختلف سینمایی و پر و بال دادن به آن‌ها از طریق پوشش‌های خبری به طور زنده و در چند نوبت و بحث و

بررسی پیرامون آن‌ها می‌تواند در تبدیل سینما به یک مساله برای مردم نقش داشته باشد، به عنوان مثال عدم پخش مستقیم جشنواره بزرگی مثل فیلم فجر همیشه با اعتراض روشنفکران سینما همراه بوده است،

عدم بهینگی سیستم پخش نیز یکی دیگر از معضلات سینمای ایران است که در این حالت بهترین مدلی که برای فروش می‌توان در نظر گرفت، مدل فروش کوتاه‌مدت است؛ بدین ترتیب که

فروش کوتاه‌مدت فیلم‌ها در نظر گرفته می‌شوند و به میزانی که فیلم‌ها توانستند در کوتاه‌مدت فروش داشته باشند و پتانسیل فروش خود را نشان دادند، تعداد سالن و هفته‌های اکران آن‌ها افزایش خواهد یافت.  با اجرای سیستم مذکور، دیگر شاهد این نخواهیم بود که فیلم‌هایی با فروش بسیار کم، مدت زمان زیادی روی پرده بمانند و در عین حال فیلم‌های با فروش بسیار خوب،  به طور ناگهانی از

لیست اکران خارج شوند و این موضوع باعث می‌شود تا عدم بهینگی سیستم فروش از بین برود.

این نکته هیچگاه نباید فراموش شود که جمعیت حاضر در هر کشور عامل بسیار مهمی برای فروش است که به مثابه یک آتشفشان خاموش عمل می‌کند و چنانچه سیاست‌های کشاندن جمعیت به طرف سینما اعمال شود، در مدت کوتاهی رونق مالی فوق‌العاده‌ای در سینمای ما مشاهده خواهد شد، در این زمینه دولت دو اهرم برای تنظیم عملکرد دارد؛ یکی مساله فرهنگی و تبلیغات فرهنگی و دیگر

یارانه‌های نقدی در ارتباط با مسائل فرهنگی. بحث بسیار روشن است اما در ارتباط با یارانه‌ها، دولت می‌تواند در مدت کوتاهی یارانه‌های تشویقی بدهد که این موضوع باعث ارتباط مردم با سینما خواهد شد و به میزانی که دولت حس نماید که مردم به سینما پیوست شده‌اند، می‌تواند

از یارانهه‌ا کم نماید تا دشواری مالی دولت نیز کاهش پید ا کند. مسلم است که با حرکت این سیل عظیم جمعیتی به طرف سینما، دولت چندین برابر هزینه خود درآمد خواهد داشت.

منتشر شده در روزنامه مردم سالاری