زندگی یا یک دنیا پوچی!

فرهنگ زردپوستان شرقی‌ نمی‌تواند از هر نظر قابل دفاع باشد اما نکات آموزنده آن‌ها کم نمی‌باشد. فرهنگ شخصیت، ادب، پاکی، استواری، غیرت و … به سادگی قابل توصیف نمی‌باشد.

در ایران امروز به واسطه خلق دستاوردهای گوناگون در تابلو نظام مقدس جمهوری اسلامی بهتر است پیرامون انسانیت و خوب بودن جوهر را حرام نکرد اما زندگی فراتر از اندیشه‌های ماست.

در فرهنگ زردپوستان، زندگی آرامتر از آن چیزی است که در فرهنگ امروز ما مشاهده می‌شود. حرص زدن و باز هم حرص زدن برای هر چیزی بدون پشتوانه است چرا که پیوسته تلاش کردن عقلانی است اما پیوسته دست و پا زدن قابل تحسین نمی‌باشد.

در فرهنگ رایج هر کس همواره طلبکار باشد، زرنگ‌تر است! در حقیقت بزرگترها جایگاهی ندارند که خامی‌ها را گوشزد نمایند. در چنین جامعه‌ای اگر مردی پول داشته باشد، شاید به هر بهانه‌ای تخریب نگردد اما اگر پول هم نداشته باشد، به احتمال زیاد از صبح تا شب کار می‌کند و در عین حال همواره برچسب سادگی و ناتوانی را در پیشانی خود مشاهده می‌نماید! نکته جالب اینجاست که فرزندان هم به واسطه فضای احمقانه جامعه امروز عموما تفکرات و گرایشات زنانه مادر خود را عقلانی فرض می‌نمایند.

عشق چیست؟ عشق پیوسته غر زدن و ناسپاسی است یا فرشته بودن و پیوسته اشک ریختن. در جامعه‌ای که ریا و نفاق به بخشی از فرهنگ مردم آن تبدیل شده است، بهتر است همواره دروغ گفت و در عین حال پیوسته دوید چرا که زندگی همواره قصه گفتن نمی‌باشد!

ساختار طبیعت مرد را استوار قرار داده است و زن را شکننده. مرد را مرد قرار داده است و زن را دلسوز و مهربان.  مرد را بزرگوار قرار داده است و زن را زودرنج. به عبارت دیگر طبیعت زن و مرد را مکمل قرار داده است اما هر چیزی قابل بیان نمی‌باشد!

در فرهنگ زردپوستان اصیل، زن به هیچ وجه حرمت مرد را نمی‌شکند و در عین حال با محبتش نمی‌گذارد که مشکلات و سختی‌ها مرد را خسته نمایند. جالب است که می‌گویند بهترین زن‌ها، زن‌های اصیل ژاپنی می‌باشند چرا که به پاس زحمات شوهر خود حتی پاهای وی را در تشت می‌شویند در حالی که در ایران امروز، مرد است که باید به صورت یکجانبه همه کار انجام دهد!

بدون شک نقش حکومت در این داستان قابل چشم‌پوشی نمی‌باشد اما خود مردم هم اسیر یکسری تفکرات خام و پوچ شده‌اند تا در نهایت تک تک قله‌ها را یکی پس از دیگری فتح نمایند!