سنگینی سرنوشت

فیلم‌های تولید شده در سینمای هالیوود عموما نمی‌توانند توسط یک فرد عادی مورد نقد و بررسی قرار گیرند چرا که آثار تولیدی در اغلب موارد به گونه‌ای تهیه و تنظیم می‌شوند که حداقل دارای اشکالات فاحش نیستند تا توسط افراد معمولی و احیانا غیرکارشناس به چالش کشیده شوند.

در صدا و سیما جمهوری اسلامی به هر دلیلی در بسیاری از موارد ساده‌ترین و بدیهی‌ترین رویکردهای قابل دفاع مورد تاکید قرار نمی‌گیرند. در دورانی که خلق ضعیف‌ترین و مزخرف‌ترین آثار به وسیله مسئولین صدا و سیما مورد تقدیر قرار می‌گیرند بهتر است پیرامون هنرنمایی‌ها نوشت و باز هم نوشت تا شمارش پیمانه‌ها با وقفه مواجه نگردد.

در حال حاضر فیلم «یاور» از شبکه سه سیما در حال پخش می‌باشد و بدیهی است که هدف از تولید فیلم مذکور، بحث بازیابی جایگاه از دست رفته مرد می‌باشد. مجموعه تلویزیونی که در پربیننده‌ترین و طلایی‌ترین ساعت شبانه‌روز پخش می‌گردد و در عین حال بیشتر یک فیلم ارزشی-سیاسی است تا خانوادگی-داستانی.

سخن گفتن پیرامون انبوه اشکالات فاحش و بدیهی موجود در فیلم فاخر و گرانمایه یاور فاتحه‌ای است از یک مرگ واقعی چرا که وجود اشتباهات متعدد و بسیار بچه‌گانه تنها در محتوای ظاهری یک فیلم چگونه می‌تواند در یک ساختار کاملا کنترل شده و صد در صد دولتی صورت گیرد در حالی که هدف از تولید چنین آثاری ایجاد برخی اصلاحات خرد و کلان در سطح جامعه می‌باشد.

از نظر بنده، فیلم بسیار ضعیف و فضاحت‌بار یاور نه تنها نمی‌تواند تغییر خاصی در بافت فرهنگی کشور ایجاد نماید بلکه اثری است فلاکت‌بار چرا که برخی موضوعات حاشیه‌ای را پررنگ‌تر می‌نماید. مواردی همچون گره زدن سرنوشت افراد به دوستان، عشق ورزیدن‌های باتلاق‌محور و احساسی به سبک فیلم‌های هندی یا وجود خدمتکار برای دو خانواده نسبتا متوسط جامعه با کدام ابزار یک بچه دبستانی قابل شمارش نمی‌باشند؟

در مجموع قصه نوشتن‌های بالا و پایین تغییری ایجاد نکرد. بنابراین فرمایش نطق منقطع می‌گردد تا حکمت هر تدبیری عبرت نگردد! گاهی اوقات یا باید اشک ریخت یا لبخند زد چرا که سرنوشت سنگینی خود را کم نمی‌کند!