بوسه اکبر

یکی از مواردی که بهتر است تعیین تکلیف گردد و نوع قضاوت‌ها زمینی شود بحث بازی‌های روزگار است. به عبارت دیگر هر چیزی لزوما همان چیزی نیست که باور می‌شود!

از نظر بنده می‌توان خاک بزرگان بودن را اعلام نمود تا حداقل قصه‌های هزار و یک شب کم و کمتر شوند. در حال حاضر دیگر می‌توان بیان نمود که خروج غربی‌ها از افغانستان یک مهر «خوش باشید …» بر پیشانی نظرشدگان بوده است! افغان‌ها لزوما یک تهدید نیستند در حالی که بازی روزگار حضرت نمی‌شناسد. شاید کمی دیر بود اما مرور کتیبه‌های اختلافات مذهبی و قومی-قبیله‌ای دور از ذهن خط‌خطی نشده‌اند!

بدیهی بود که جمهوری اسلامی همانند بسیاری از مسائل دیگر با داستان افغانستان نیز نتواند قابل تحسین برخورد نماید. یک عقل نرمال حکم می‌نماید که با توجه به شرایط فعلی می‌توان مهاجران را به عنوان بخشی از جامعه پذیرفت و در عین حال متناسب با ویژگی‌های فردی و اجتماعی طبقه‌بندی و استعدادیابی نمود در حالی که این قبیل سخنان به هیچ وجه در قواره رویکردهای رایج نمی‌باشند. به عبارت دیگر می‌توان بیان نمود که شایسته‌سالاری یکی از بدیهیات توسعه پایدار است …

در غرب وحشی یک ملت مهاجر هستند و به سادگی برای بهتر شدن با یکدیگر تعامل و همکاری می‌نمایند در حالی که در مریخ بخش غالب مردم حتی حاضر نیستند یکدیگر را تحمل کنند چه برسد به کارهای تیمی و هم‌افزایی!

بحث ورود مهاجران تازه می‌تواند وارد فازهای تنش‌زا شود در حالی که مشکل مملکت این نیست. به عنوان مثال می‌توان حجم عظیم اراضی بیابانی و بلا استفاده کشور را به صورت سرمایه و زمین از سرمایه‌گذار و کار و محصول از سرمایه‌پذیر به صورت عایدی نصف نصف مورد بهره‌برداری قرار داد که عمدتا بحث آب مطرح است …

گر آه عالم نگیرد خرده‌ای ***** بوسه اکبر فدایت خرده‌ای