بار دگر نگویم پر نماند ای کبری‌شراب!

شیرشاه گر عزیز باشد بوسه دارد هزار هزار در حالی که دلبستگی به این نازگل‌ها بوسه ندارد در سیره یک سالار پرطلا! اساسا کبری ز خود خندیده است که بهر ناز ناز شربت بسازد زار زار تا بگوید رستم نباشد دنیاسزا گرچه مرامش سوسن نداشت زار زار بهر چند گنجشک روزمزدطلا!

این‌ها گفته شد تا زار نگیرد بیش از این یک مادر کبودکلاغ و باز گوید که ندانستی ز من هیچ هیچ تا کبری بگیری پیچ پیچ! پس ای عمو خود شلاق نگیر و بگو  کنیز نخواهم هزار هزار تا بداند بیش از این نباشدش کفاره ربنا! ز من بپرسی گویم مادرزری نداند بهتر است چرا که بازار رود وقت به وقت بهر شلاق رنگ به رنگ تا اندرونی بسازد دریای پرکلاغ گرچه آن روز تازه خواهی نشست بهر روضه جانم‌بگو!

سازمان ملل که آینه و شمعدان توست گرچه گویی نگو نگو! پس یک بخش خدعه گیر شفاف و مادرپسند تا هر که زر و سیم بقچه ساخته است هزار هزار بتواند خیال راحت سنگ بنازد جای رحم کبریا! پس خم به ابرو نیار بهر زار زار این و آن تا دست آخر بگویند سرور که بود گهواره سگ‌سزا! بتوان شیشه کرد امورات خیرات ملل تا هر کس هر کجا خواهد شفاف خیر اموات فرستد هزار هزار و شفاف بیند تا قران آخر کجا خدعه گشته است ناز ناز! این یکی نگفتم عزتت دهد ای کبری‌خراب‌ تا پرچم نگیری آمدم خیر اموات روضه‌خراب!

درست است که عالم وجب ندارد به دست اما سفره کشمش و خرما ندارد وجب! پس ماتم نگیر بهر کبریا تا وقت گل ربنا نگویم اول بود ز ماتم اقاقیا! آدمیزاد نگو قلک ساخته‌ام ناز ناز گرچه مادرکلاغ بگوید من بخواهم شفق شفق ای شیر کبری‌شراب! دگر نگویم که ریز ریز سفره ساز خط به خط که نباشدش مانندی پدر! محض ریا بگو هر که خواهد نام گوید و محض اقاقیا هر که نخواهد نام نگوید پیش چشم پرطلای جهانیان!

شب جمعه بود خیر اموات زنده و مرده منت گذاشت یک کبری‌حیات بهر چشم و سحر قماش خاله‌حیاط تا روز دگر بگویند بیامرزدش آن که کبری نتاخت جز چند رقص پای مادرشناس …

آن همه این بود ای کف ز جان ***** چند نرمش و کرنش بهر ارباب جان