تدریس دین یا سیاست؟!

دانشگاه‌های علوم سیاسی می‌توانند از برخی افراد به عنوان خبرگان عرصه سیاست رونمایی نمایند. خبرگانی که در اوج زیرکی، مخالفان خود را منزوی می‌نمایند و در عین حال به مسیر خود ادامه می‌دهند.

در حال حاضر هر چیزی به شکل خاصی ارزیابی می‌گردد تا حیات پاک و مطهر بزرگواران عالم ادامه یابد. می‌توان انواع و اقسام برچسب‌ها را به سایرین نسبت داد چرا که هر طایفه‌ای می‌تواند تنها خودش را یگانه خورشید بشریت معرفی نماید.

نمی‌دانم برخی افراد چگونه چشم بر همه چیز می‌بندند و تنها منافع خود را جستجو می‌نمایند. فردی که در روز شهادت امام جواد (ع)، با زیرکی زمینه‌سازی برای ظهور را به ایران امروز پیوند می‌دهد و در هر چند جمله‌ای که در کمال سخنوری به زبان می‌آورد، حداقل یک جمله به صورت غیرمستقیم در حمایت از جمهوری اسلامی بیان می‌نماید و در عین حال بر هیچ نام تهییج‌کننده‌ای تاکید نمی‌نماید، خوب بودن و اوج سادگی خود را به نمایش می‌گذارد! چه قدر هنرمندانه مخالفان را منحرف شده معرفی می‌نماید و رایج‌ترین انحرافات علما و بزرگان دینی را انحرافات سیاسی اعلام می‌نماید در حالی که انسان را مات و مبهوت سخنوری خود نموده است!

از نظر بنده، بزرگترین نعمتی که می‌تواند به هر فرد عطا گردد، نعمت هوش و ذکاوت می‌باشد.

بچه‌های علوم سیاسی در دانشگاه‌های ایران امروز بدون هیچگونه اغراقی تنها در شب امتحان، جزوه مطالب را جمع‌بندی می‌نمایند و در روز امتحان، نمرات درخشان را در برگه امتحانی خود خلق می‌نمایند در حالی که خاص‌ترین ترفندها در عملکرد برخی افراد قابل مشاهده می‌باشد.

جمهوری اسلامی برخلاف ظاهر ساده و لطیف خود به هیچ وجه بدون آلایش نمی‌باشد. گاهی اوقات نمی‌توان چیزی را تغییر داد اما می‌توان به واسطه سخن گفتن به بهبود شرایط امیدوار بود!