چرخش مهره‌های روزگار

درک بازی طرف مقابل نمی‌تواند لزوما ثمربخش باشد. اساسا تحلیل و پیش‌بینی لزوما ارزشمند نیست چرا که هر چیزی زمان و مکان خود را طلب می‌نماید. به عبارت دیگر نمی‌توان پیاده بودن را در آینه سرنوشت خط‌خطی نمود.

روی کار آمدن آقای بایدن بعید است گشایش خاصی برای ایران حاصل نماید چرا که غربی‌ها مدت‌هاست که آرایش خود را کنار گذاشته‌اند و این موضوع منحصر به آقای ترامپ نمی‌شود. آقای بایدن نیز موضوعات دیگری را مطرح نموده‌اند در حالی که توافق قبلی در حضور ایشان نهایی شده است.

شاید حضور آقای بایدن در کاخ سفید بیشتر فشار روانی علیه ایران را تسکین دهد در حالی که رویکردهای پیشین از دستور کار خارج نشوند.

بحث اتکا به متحدان جمهوری اسلامی نیز لزوما راهگشا نمی‌باشد چرا که هر یک حکایت‌های خود را دارا می‌باشند:

• عراق نمی‌تواند به ادامه همکاری با ایران خوشبین باشد.

• افغانستان شاید چاره‌ای جز همکاری با ایران نداشته باشد اما دستاورد این همکاری چه چیزهایی می‌باشد؟!

• سوریه کماکان عایدی خاصی برای جمهوری اسلامی ایجاد نکرده است در حالی که حکومت این کشور توانایی مقابله با ماجراهای جدید را ندارد. بنابراین یک حکومت قدرتمند و ثروتمند می‌تواند چنین شرایطی را پشتیبانی و هدایت نماید.

• حزب الله لبنان نمی‌تواند میثاق با هم‌پیمان اصلی خود را نادیده بگیرد.

• روسیه و چین نیز نمی‌توانند از منافع خود چشم‌پوشی نمایند. به همین دلیل بهتر است انتظارات غیرمعقول از دستور کار خارج شوند.

• برخی گروه‌ها نیز به صورت کلی تناسب چندانی با تفکرات جمهوری اسلامی ندارند. به عنوان مثال حتی تفکر پیرامون همکاری با کشورهایی همچون تونس قابل دفاع نمی‌باشد.

در حال حاضر شرایط کشور به اندازه کافی خاص و متفاوت می‌باشد و در عین حال حکمت صلح و مذاکره نخ‌نما شده است در حالی که تدبیر خاصی به منظور مواجه با وضعیت فعلی اندیشیده نشده است.

پیوسته گفتی و ندانستی که روزگار ***** مهره مهره‌اش حکایت دارد ز روزگار